Bikavér (najszęściej Egri, czyli pochodzący z Egeru), to obok Tokaju największa sława winiarskich Węgier. Jego historia nie jest tak bogata, jak tokajska (sięga końca XIX wieku) i narosło w niej wiele nieporozumień. Takich, jak choćby marketingowa bajeczka o XVI-wiecznych obrońcach Egeru w trakcie tureckiego oblężenia pijących dla kurażu miejscowe, czerwone wino. Turcy – według legendy – mieli pomyśleć, że to bycza krew i zdjęci przerażeniem odstąpili od oblężenia. Cała ta historia została zmyślona w XX stuleciu. W rzeczywistości Eger został przez Turków zdobyty, a w tamtej epoce w jego okolicach uprawiano białe, a nie czerwone szczepy. Prawdziwym miejscem narodzin bikavéra jest południe Wegier i Szekszárd, gdzie pod koniec XIX wieku tę nazwę nadano kupażowi kilki szczepów lokalnych. Kilkadziesiąt lat później produkcję rozpoczęły także kombinaty na północy, w Egerze.

Czasy komunistyczne były upadkiem dobrego imienia bikavéra. Jakość pozostała w tyle za ilością, nie dbano o wystarczającą staranność produkcji i w efekcie wersje tego wina produkowane dla odbiorcy masowego okupują obecnie niskie półki marketowych regałów. Jednak zarówno w Szekszárdzie, jak i Egerze od początku lat 1990. trwają starania, by odzyskać dawną renomę. Przynosza one pozytywne rezultaty.

Bikavér wytwarzany jest z kupażowanych win pochodzących z takich odmian, jak kadarka, zweigelt, kékfrankos (blaufränkisch), cabernet sauvignon, cabernet franc, pinot noir. Akceptowane są także domieszki innych szczepów – pod tym względem apelacyjne przepisy Egeru i Szekszárdu nieco się różnią.

Dobry bikavér smakuje czerwonymi owocami (wiśnie, porzeczki, niekiedy truskawki) połączonymi z twardszymi nutami przypraw (pieprz) i niekiedy lekko ziemistą szorstkością. Jest to wino pełne i kwasowe, bardzo dobrze pasujące do klasycznych węgierskich gulaszy. A jeśli nie chcemy jeść gulaszu, to grillowana lub smażona wołowina również będzie dobrym dodatkiem. Zwłaszcza do Egri.